W 1999 roku, NESsT był gospodarzem NGO Venture Forum i wydał Profits for Nonprofits, publikację skupiającą się na potrzebie przedsiębiorczości społecznej w Europie Środkowej.

Fundacja, która realizuje swoją misję poprzez produkcję i sprzedaż audiobooków dla osób niedowidzących.

Teatr, który wspierał swoje programy edukacyjne, oferując szkolenia korporacjom i agencjom rządowym.

Przedsiębiorstwo społeczne zatrudniające osoby z niepełnosprawnością intelektualną

Przedsiębiorstwo społeczne zatrudniające kobiety o niskich dochodach do produkcji odzieży wełnianej

Fundacja prowadząca fabrykę czekolady i zatrudniająca osoby z niepełnosprawnością intelektualną

Przedsiębiorstwo społeczne, które szkoliło i zatrudniało młodych ludzi ze środowisk o niskim statusie społeczno-ekonomicznym na stanowiskach pracy w korporacji

Firma produkująca maszyny rolnicze, które pomagają drobnym andyjskim rolnikom uzyskiwać wyższe plony i większe dochody z upraw.

Kobiety pracujące w zakładzie Suritexmają elastyczne warunki pracy, które pozwalają im również na opiekę nad rodziną.

Suritex zapewnia szkolenia w zakresie obróbki wełny, dziewiarstwa i produkcji, dając pracownikom cenne umiejętności zawodowe w przemyśle włókienniczym.

Inka Moss zatrudnia ludzi z górskich społeczności do pracy w swoim zakładzie przetwórczym. Pracownicy otrzymują godziwe wynagrodzenie za przetwarzanie i pakowanie mchu przed wysłaniem go do Limy, gdzie jest sprzedawany na rynku międzynarodowym.

Grupa kobiet wyrusza na andyjskie wyżyny, by zbierać mech. Zostały one przeszkolone przez Inka Moss jak zbierać mech w sposób zrównoważony, aby zapewnić, że pozostanie on naturalnym zasobem na długie lata.

Mari zbiera mech, aby zarobić pieniądze dla swojej rodziny. Jej jedynym innym źródłem dochodu jest uprawa ziemniaków. Jednak w zimie nie jest w stanie uprawiać ani sprzedawać ziemniaków. Teraz zbiera i sprzedaje mech do Inka Moss, a ona ma stałe źródło dochodu przez cały rok. Dzięki temu nowemu źródłu dochodu Mari jest w stanie zapłacić za syna, aby poszedł na studia - zapewniając, że następne pokolenie nie będzie żyło w ubóstwie.

Retalhar zawiera umowy ze spółdzielniami krawieckimi, takimi jak Charlotte Arte Cooperativa de Constura w São Bernardo de Campo, na produkcję upominków i koców z mundurów pochodzących z recyklingu.

Retalhar pozyskuje tekstylia z recyklingu od Lutha Uniformes i innych korporacji, w wyniku czego przedsiębiorstwo społeczne przetworzyło do tej pory 10,5 tony odpadów tekstylnych.

Victor Clopotar jest miedznikiem w wiosce Brateiu. Kiedyś w jego wiosce było 200 romskich miedziorytników. Teraz pozostało sześciu. Mówi, że jest dumny, że może nadal praktykować rzemiosło swoich przodków i zarabiać na życie.

Zoltan Bojody wyplata wyroby z wikliny w swojej pracowni w Viişoarze. Mówi, że jego życie zmieniło się po dołączeniu do sieci MBQ. Zoltan jest teraz w stanie sprzedawać swoje prace szerszej bazie klientów, co oznacza, że ma stały dochód na utrzymanie swojej pracowni i praktykowanie swojego rzemiosła.  

Lenuta Dumitru jest krawcową z Bukaresztu. Nawiązała współpracę z projektantem mody MBQ, aby wprowadzić romskie nadruki i rzemiosło do nowoczesnych kolekcji odzieży.

Radu Ion jest złotnikiem z Bukaresztu. Jego rzemiosło to dla niego coś więcej niż tylko zawód. To istotna część jego romskiej tożsamości. Współpraca z MBQ pozwala mu praktykować swoje romskie dziedzictwo i zarabiać na swojej pracy w godny sposób.

Tomasz jest asystentem szefa kuchni w Siedlisko. Tomasz nigdy nie ukończył szkoły i znalazł się bez żadnych umiejętności ani możliwości znalezienia pracy. Siedlisko przeszkolił go na kucharza i zatrudnił w kuchni ośrodka. Tomasz mówi, że teraz z radością idzie rano do pracy i cieszy go świadomość, że dzięki swojej pracy pomaga innym.

Justyna jest opiekunem osób starszych w Siedlisko. Pomaga przy kąpieli i ubieraniu podopiecznych, a także wyprowadza ich na spacery i pomaga w innych codziennych czynnościach.  

Ponad 24 kobiety w Tard otrzymały dochód za swoją pracę hafciarską. Do tej pory kobiety te wyhaftowały 10 000 produktów na sprzedaż klientom matyodesign.

Erzsébet Gomány mieszka w Tard przez całe życie. Jako wdowa utrzymuje się z rządowej emerytury. Erzsébet była jedną z pierwszych hafciarek, które pracowały z matyodesign. Przyzwyczajenie się do wyszywania róży Matyó we współczesnych kolorach zajęło jej trochę czasu, ale docenia dzielenie się swoim rzemiosłem i zarabianie na swojej pracy.

Móni Cserbák nauczyła się haftować w wieku 13 lat. Wyszywanie zawsze pomagało jej się zrelaksować i oderwać od codziennego stresu, a teraz jest w stanie pomóc swojej rodzinie, zarabiając na swojej pracy.

Od momentu otwarcia restauracji Ízlelő 27 osób doświadczyło zatrudnienia, które zmieniło ich życie. Dochody z restauracji pomogły wesprzeć usługi i programy społeczne dla 500 osób obsługiwanych przez fundację.

Do tej pory 45 osób niepełnosprawnych zostało przeszkolonych w zakresie zawodów gastronomicznych w kuchni Ízlelő.